HT Roberts & Pascale Michiels Americana Koning Ezel Lede (09-10-2020) reporter: Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info organisation: Herberg Koning Ezel info artists: HT Roberts - Pascale Michiels © Rootsville 2020

Een van de mensen die in ons deze moeilijke corona-periode blijft voorzien van live-muziek , is de Philip van de gezellige kroeg in Lede, Koning Ezel. Niet aflatend volgt het één optreden het andere op en met het nodige succes.

Deze keer was ik op weg naar Lede voor het optreden van het duo HT Roberts en Pascale Michiels. Philip en Marleen hebben de zaak goed bekeken en de tuin overdekt. Alle optredens gebeuren dus buiten. Wanneer je de tentflap aan de kant duwt kom je binnen in een ander universum en wanen de aanwezigen zich in een chalet in de Zwitserse Alpen. Alle tafeltjes mooi op afstand, met elk vier zitplaatsen, overal hout aan de zijwanden en een gezellig gasvuurtje dat zorgt voor de nodige sfeer. Kortom, alles volgens de regels en het bewijs dat het mogelijk is.

Gezien ik goed op tijd was, kon ik mij tegoed doen aan een lekkere, frisse Streuvels en zag ik de mensen druppelsgewijs binnenkomen, met hier en daar een bekend gezicht zoals onze vriend Ivan Bonne van de Zelzate Blues Happening. Het was duidelijk dat mensen nog steeds hun weg vinden naar een goed optreden.

“Mais retournons à nos moutons” zoals ze zo mooi in het Frans kunnen zeggen. Zanger en liedjessmid HT Roberts schreef al een indrukwekkende discografie bijeen, en heeft zich onlangs teruggetrokken in de Ardennen voor het opnemen van alweer een nieuw album. Zo vertelde hij althans toen ik hem, in dezelfde kroeg, zag optreden deze zomer. Toen solo weliswaar.

Zijn songs, zijn diep geworteld in de Schelde-delta, die samenvloeien met de gloedvolle stem en de rijk gestoffeerde instrumentendoos van Pascale Michiels. Hartverwarmend echt, over (over)leven en (nog lang niet) dood gaan. Twee stemmen, een handvol instrumenten en vooral, twee verschillende levens. Vorig jaar had ik het duo al aan het werk gezien in de Missy Sippy bij de platenvoorstelling en het was toen van het beste wat ik dat jaar had gezien Mijn buikgevoel zegde mij dat het alweer bingo zou worden, en dat werd het ook.

Het kleine podium stond, zoals gewoonlijk, goed vol met guitaren, banjo, een hele rits snaarinstrumenten en percussie, waarvan ik u de Chinese namen zal besparen. Na de aankondiging van Marleen, werd gestart het heel ingetogen en zen-achtige “Sunburst And Silk’, titelsong van de laatste plaat, waar een hoofdrol is weggelegd voor Pascale Michiels op de lange bamboo fluit. Het zou een avond worden met veel liedjes uit die laatste plaat en het en der wat ouder werk van Herman.

Ook bij Pascale en Herman was het al een hele tijd geleden dat ze samen het podium hadden gedeeld en ze waren duidelijk blij en enthousiast om er in te vliegen. Die “corona”-onderbreking had alvast geen sporen achtergelaten op hun muzikaal talent. Dit konden wij alvast bevestigen met ‘High Road’ en het knappe ‘Southbound’. Hoewel hij beloofde niet teveel te praten tussen de songs (het nieuwe sluitingsuur ging gisteren van start) kon Herman het niet laten en bond hij de songs aan elkaar op zijn eigen droge, humoristische wijze. Zowel Herman als Pascale wisselden en gebruikten de instrumenten “ad random” zoals ze zeggen, gitaar, harp, banjo het maakt Herman allemaal niet uit, terwijl Pascal zich uitleeft op een rits Chinese instrumenten en zelfs af en toe gebruik maakt van verfborstels uit de Gamma, den Bompie zou tevreden zijn.

De klik tussen beiden is geweldig en hun muzikaal niveau overstijgt het normale en dat was, aan de reacties te horen, ook het gevoel bij de aanwezigen. We hoorden heel mooie dingen zoals ‘The Old Man And The Sea’ en ‘These Are Not The Days’ een song geschreven naar aanleiding van de aanslagen in Parijs en Brussel. Herman weet zijn muziek te combineren met geweldige teksten, soms diep soms humoristisch.

Met een vrolijk deuntje kregen we ‘You Gotta Dig Deep’. Met ‘Remember When You came From’ bracht hij een song die uit de opvolger van ‘Sunburts & Silk’ zou moeten komen maar nog steeds niet werd uitgebracht en dat werd dan gevolgd door de ‘Reïncarnation Blues’. We kregen ook een aantal zaken toevertrouwd, zo vertelde Herman dat hij zijn songs schreef, gezeten aan de keukentafel in zijn peignoir en met “fluffy” roze konijnensloefen aan de voeten. Dat moet mij daar wel een zicht zijn mijn gedacht. De vrolijke noot is altijd aanwezig. Met ‘Blind Man Moan’ kregen we een blues song dat zo uit de klei van de Delta was getrokken, gevolgd door het knappe ‘Down South’. We naderden het einde jammer genoeg en met het fantastische ‘Porchlight’ , alweer zo uit het leven gegrepen, werd afscheid genomen.

Daverend applaus, de eredames kwamen een bloemetje afgeven en wij kregen nog 2, meer dan verdiende, bissers met ‘Don’t Turn A Stranger Away From Your Door’ met een lichte knipoog naar BDW in A en het leuke ‘Slow Down Mama’. Mooi, mooi, mooi....

Dit was alweer top en een aanrader voor iedereen. Ik heb  geweldig genoten van deze twee fijne mensen en hun geweldige muziek. Deze muziek grijpt de mensen aan en dat was te horen aan de reacties in de tuin van Koning Ezel, de mensen hadden de essentie alweer goed begrepen. Blues met grote “B” en twee muzikanten die zich volledig geven. Zet er dan nog een organisator bij die een zeer groot hart voor muziek heeft en het kan allemaal niet stuk. Perfecte organisatie, knappe muziek en heel fijne mensen. Bedankt Philip, bedankt Pascale en Herman, het heeft weer deugd gedaan !

Marcel